Het is vrijdag vandaag en dat betekent in Leeuwarden marktdag. Het voelt altijd een beetje feestelijk. In de zomer en in pre-coronale tijden is het Zaailand redelijk gevuld met terrassen, maar op het ogenblik biedt het plein op doordeweekse dagen een kale indruk. Niks terrasjes of ander leuks. En op vrijdag was er, tot vorige week, een armzalige markt. Lege ruimte met hier en daar kramen, van de groenteboer, de kaasboer, wat bakkers en wat bloemen- en viskramen. Goed om wat boodschappen te doen, maar een echte markt is meer. Je loopt zigzaggend door de paden, er hangen tassen en jurken, er zijn sieraden en stofzuigerzakken. Niet dat je dat allemaal wilt kopen, maar het heeft sfeer. Mensen maken een praatje met elkaar. Op de markt kom je altijd wel iemand tegen.
Ik kijk ook graag bij die speciale kraam met tweedehands boeken. Er ligt niet altijd iets naar mijn gading, maar het is een ontmoetingsplaats. Volgens mij komen er wekelijks dezelfde mensen. Ook niet altijd om te kopen, maar om te praten, in het Fries, Luwardens of gewoon in het Nederlands, doet er niet toe. Je spreekt elkaar.
Vanaf deze week mogen ook de verkopers van niet-voedingsmiddelen weer op de markt staan. Dus stapte ik vanmorgen op de fiets, blij dat het eindelijk weer zover was. Ik was nog geen kilometer van huis toen ik me realiseerde dat ik geen mondkapje bij me had. Sufferd! Teruggaan? Nee, doorfietsen maar, want op de markt, direct bij de uitgang van de parkeergarage staat een kraam waar mondkapjes verkocht worden. Ik heb dat regelmatig gezien, deze kraam mocht er namelijk ook staan toen er verder alleen maar levensmiddelen te krijgen waren. Want ja, een mondkapje kopen is toch heel iets anders dan stofzuigerzakken of hoeslakens.
Ik parkeerde mijn fiets buiten het marktterrein en liep rechtstreeks naar de plek waar ik het zo hoognodige mondkapje zou kunnen krijgen. Maar helaas. Nu stond op die plaats de kraam met stofzuigeronderdelen weer. Ik deed mijn sjaal voor mond en neus en liep verder de markt op. En ja hoor, na enig zoeken vond ik een aardige mevrouw met de gezochte handelswaar. Vijf euro kostte mij een mondkapje waarvan ik er thuis minstens vier heb liggen. Wasbaar en dus milieuvriendelijk. Niet zeuren dus, kopen. Ik mocht ook nog kiezen uit diverse motiefjes. In tegenstelling tot alle andere marktkooplieden, bood ze mij geen pinautomaat, nee, vertelde ze, zij moest immers ook boodschappen doen!
Mijn aankoop bleek een beetje aan de krappe kant, maar vooruit, met enige moeite lukte het mij een elastiekje om beide oren te doen en neus en mond te bedekken. Maar laat ik eerlijk zijn, ik heb nog nooit een mondkapje opgehad met zo’n fleurig patroontje. Helemaal tevreden liep ik dus op een goedgevulde markt. Mijn teleurstelling kwam toen pas. Het is niet te geloven, maar minstens tachtig procent van het winkelende publiek toonde mond en neus voluit, niks mondkapjes, alsof er geen Corona bestond!
Ik houd nog maar even vol, de besmettingscijfers zijn nog erg hoog en ik, met mijn ene vaccinatie, vind zonder kapje lopen nog steeds niet getuigen van verantwoordelijkheidsgevoel.
Miriam Vaz Dias
Recente reacties