Naar aanleiding van de gebeurtenissen afgelopen week in Amsterdam, ontving ik een mailtje van iemand die me dierbaar is, waarin zij haar zorg uitsprak over mijn gevoelens. Het raakte mij en ik antwoordde haar ongeveer het onderstaande.
Ja, het is verschrikkelijk wat er gebeurd is en er valt niets goed te praten. Het is zeker verdrietig ook, maar toch, mijn gevoelens zijn gemengd. Naast verdriet is er woede en ergernis.
In de eerste plaats was voor de aanleiding van al deze ellende de term antisemitisme niet de eerste die ik genoemd zou hebben, het was eerder anti-Israëlisch. Er was al onenigheid op het Stadionplein waarbij geen van beide partijen zich op zijn zachtst gezegd, fatsoenlijk gedroeg. Wat daarna gebeurde, met jonge mannen op scooters en brommertjes, die mensen mishandelden, daar is geen goed woord over te zeggen. Het was pure haat en de haat van deze lieden gaat natuurlijk verder dan voetbal, het heeft ook en vooral te maken met de toestand in het Midden-Oosten. Maar nogmaals, dat betreft dus Israël en niet de Joden in het algemeen. Waarbij ik niet wil zeggen, dat ik geen begrip zou hebben voor de angst van joden in Amsterdam.
De media zijn hier echter vreselijk mee aan de haal gegaan. En niet alleen Wilders op X, maar ook op de radio wordt er gesmeten met termen als pogrom en jodenjacht, ook door de NOS en andere omroepen worden antisemitisme en Israëlhaat voortdurend door elkaar gesmeten. Ik heb zelfs een keer de vergelijking met de Kristallnacht voorbij horen komen. Nee niet de herdenking, maar die in 1938. Als dat de polarisatie niet aanjaagt, wat dan nog wel! Toevallig hoorde ik in de auto gisteravond een forum bij WNL en daar werd ik nog beroerder van. Het ligt natuurlijk allemaal aan Femke Halsema en de driehoek, die dit niet voorzien hebben. En ongetwijfeld, hadden er dingen anders gekund en beter, maar dat is met de kennis van nu, want lieden op scooters die supporters achtervolgen, dat bedenk je niet zomaar, ook niet als gemeentebestuur. En bij alle kritiek was er geen enkel idee over hoe het dan wel gemoeten had.
Wellicht was een wedstrijd met een Israëlische ploeg op dit moment niet zo’n goed idee, maar ja, Israël doet nog steeds met alle internationale evenementen mee, sancties zijn er niet helaas, dat kan namelijk zonder bloedvergieten, maar die zouden wel duidelijk aangeven dat wij de oorlog in Gaza niet goedkeuren.
En dan mijn volgende frustratie, ik heb het gevoel dat er allerlei mensen nu roepen dat dit allemaal zo erg is, niet alleen Yesilgöz maar half Den Haag, maar die zelf ook niet met oplossingen komen. Ze scheppen wel nog grotere verdeeldheid, nog meer polarisatie, en die was al erg genoeg met de huidige “regering”.
En dan de cruciale vraag, aan wie ligt dit allemaal? Niet aan de driehoek en ook niet aan twee voetbalteams, de hoofdschuldigen zijn Netanyahu en consorten. Hun handelen en mishandelen dit jaar, hebben het voor joden in de hele wereld moeilijk gemaakt. Overigens, ik voel mij zelf geen slachtoffer, ik heb hier nog niet mee te maken gehad, maar dat terzijde.
Ik weet niet of mijn verhaal nog te volgen is, maar mijn gevoelens buitelen ook over elkaar heen.
Concluderend, dat gajes moet uiteraard gestraft worden, dat in de eerste plaats. Maar dat is niet het enige. De media zouden ook de hand in eigen boezem moeten steken, waar het over polarisatie en generaliseren gaat. En tot slot, Netanyahu zou in een donkere hoek gesmeten moeten worden.
Voilá, hier mijn frustraties. Heel lief dat er aan mij gedacht wordt.. Maar geloof me, Er is in mijn hart bijna geen ruimte meer voor verdriet, machteloosheid en woede overheersen. Miriam
Recente reacties