Het regent pijpenstelen hier, maar toch is het licht! Hoe dat kan? De grootste en misschien ook wel mooiste boom die in onze voortuin stond, is verdwenen. Dat is gauw gezegd, maar er is wel wat aan vooraf gegaan. Toen we hier kwamen wonen, stond hij er al. Misschien was hij toen een meter of vier, vijf. Hij viel niet echt op tussen de rest in elk geval.
De vorige bewoner gebruikte trouwens zijn takken. Getuige het feit dat hij enige tijd nadat hij vertrokken was, kwam vragen of hij er een paar mocht afsnijden. Natuurlijk mocht dat, maar we wilden wel graag weten wat hij ermee van plan was. Het was een conifeer, geen kerstboom of zo en het was trouwens hartje zomer. Nee, onze vorige bewoner was lid van de kaatsclub en het is hier de gewoonte dat de winnaar van het toernooi een krans krijgt, die dan soms jaren later, helemaal bruin inmiddels, aan de gevel wordt gehangen.. Die maakten ze bij de club zelf, dus zodoende.
Inmiddels was onze conifeer in 20 jaar tot gigantische hoogte doorgegroeid. Gevolg, onder die breed uitlopende boom wilde geen plantje meer groeien. Zelfs bij hevige regenbuien bleef de grond gortdroog. En de wortels namen eventueel nog aanwezige voeding ook weg. Toen onze nieuwe buren vertelden dat ze op hun prachtige terras geen greintje middagzon vingen, werd de onvermijdelijke beslissing genomen, de boom moest het veld ruimen.
Dat is sneller gezegd dan gedaan. Er kwam een heus boomverzorgingsbedrijf aan te pas. Op een ochtend stond de straat ineens vol met apparatuur. Een grote trekker, met daarop een kraan en erachter een enorme bak, een busje, ook vol met apparaten, dat alles gebracht door twee boomverzorgers, Ben en Rick. De straat werd, voor zover nodig, met rood-wit band afgezet. Telkens werd er om een vertakking een klem aangebracht. Rick zaagde die vertakking af en Ben bracht hem met de kraan over naar de stoep. Daar werd hij verzaagd en daarna in de bak gelegd. We keken onze ogen uit. Toen stond alleen de stronk er nog met een doorsnee van zeker 70 centimeter. Er werd een mooie schijf voor ons afgezaagd, ter herinnering en vervolgens werd de stronk verwijderd en tot in de bodem weggefreesd.
Weg boom! Het was even wennen en niet alleen voor ons, mijn geliefde Catalpa met de mooie lichtgroene bladeren zal nog wel een jaartje nodig hebben om bij te komen, die was helemaal verdrongen. De omliggende grond is netjes leeggemaakt en nu mag dat weer beplant worden. Daarvoor komen aankomend weekend hulptroepen uit Bemmel. Jop en Lea en vast ook Sam helpen ons. Ik verheug me er nu al op!
O ja en behalve onze buren, waren er nogal wat bewoners van de overkant die ons kwamen bedanken voor al het licht dat nu bij hen naar binnen kan. Op één buurman na. Hij was diep teleurgesteld, hij had nog nooit zo’n mooie boom gezien. En natuurlijk had hij ook gelijk. Het is een stuk lichter, maar we missen onze prachtige conifeer ook!!
Recente reacties