‘Een grote mevrouw’ noemde demissionair premier Rutte de vertrekkende minister Kaag gisteren na afloop van het debat. Beter had hij het bijna niet kunnen zeggen. Naast haar komt hij wel heel kleintjes over. In april nog vond hij het niet nodig om op te stappen na een motie van afkeuring die door vrijwel de gehele Kamer gesteund werd. In de achterkamer had hij geopperd dat Pieter Omtzigt maar een andere functie moest krijgen, te lastig. En daarbovenop ontkende hij ook nog dat ooit gezegd te hebben. O ja, hij ‘ging door het stof’ zoals ze dat in Haagse kringen noemen. Een uitdrukking die je in het normale leven bijna nooit tegenkomt, maar in Den Haag ligt kennelijk nog al veel van dat spul en ja, daar gaat nog wel eens iemand doorheen, meestal om gewoon weer op te krabbelen en verder te gaan of er niets gebeurd is.
Zo niet Sigrid Kaag. Door het stof ging zij ook, maar niet om daarna weer verder te gaan of er niets gebeurd was. Want er was inderdaad het nodige gebeurd. Inschattingsfouten, niet goed gekeken, verkeerde verwachtingen en hoe je het ook allemaal moet noemen. En de andere landen maakten die fouten ook, slap argument vind ik persoonlijk. Doet me denken aan een kind dat zegt: “maar hij deed het ook”. Al met al zitten er nu in Afghanistan nog heel veel mensen met de gebakken peren. Zij hebben gewerkt voor de Nederlanders, op de ambassade of voor Defensie in allerlei functies. Hun was hulp beloofd. Helaas, de Taliban wachtten niet tot zij allemaal hadden kunnen wegkomen. Dat mag Sigrid Kaag zich aanrekenen, maar niet zij alleen. Minister Bijleveld, Ankie Broekers-Knol en Rutte himself dragen medeverantwoordelijkheid.
Over Rutte en Broekers-Knol horen we niets, mevrouw Bijleveld kreeg een zelfde motie van afkeuring aan de broek als mevrouw Kaag en wat doet zij ermee? Ze blijft zitten. Om die tolken alsnog hier te krijgen, zegt ze! Ik noem dat een gotspe, zeker van iemand die meerder moties van de Kamer deze zomer niet uitgevoerd heeft en al twee keer eerder een motie van wantrouwen over zich hoorde uitspreken in de kwestie Hawija. Die laatste twee moties kregen weliswaar geen meerderheid, maar toch, als je alles bij elkaar optelt…
Dan de ChristenUnie, die krijgt nu van de pers te horen dat door Segers en de zijnen Kaag heeft moeten opstappen, zal wel weer een politiek spelletje zijn. Dat bestrijd ik toch. Vele malen is een motie van afkeuring, dan wel van wantrouwen niet aangenomen omdat de coalitie zo nodig bijeengehouden moest worden. Dat voelt nooit goed. Regelmatig krijgt een politicus bergen kritiek over zich heen en zitten wij een hele dag gekluisterd aan de tv om de strijd te volgen. En als puntje bij paaltje komt, loopt diep in de nacht alles met een sisser af omdat de coalitiepartijen elkaar niet willen afvallen. Toegegeven, de ChristenUnie is niet de beste vriendjes met Sigrid Kaag en D66, maar dat wil niet zeggen dat zij die motie niet mochten ondersteunen. Elke partij en elk Kamerlid heeft het recht om voor of tegen te stemmen, ook die van Gert Jan Segers.
Dit weekend zit Johan Remkes, de nieuwe informateur, met Rutte, Kaag en Hoekstra op de hei. Ik wens hem alle sterkte. Hij kan het aan, hij laat niet met zich sollen. Als ik Sigrid was, zou ik het liefst fractieleider blijven en niet in een volgend kabinet plaatsnemen. Laat Wopke en Mark het maar uitzoeken samen. Of, zoals ik gisteren las in de NRC, laat Remkes premier worden en laat desnoods die andere twee achter op de hei!
Miriam Vaz Diasc
Recente reacties