Toen ik in mijn vorige stukje vertelde dat ik een jaar niet geschreven had, was dat niet echt de waarheid. Schrijven is mijn uitlaadklep, dus voor mezelf deed ik het wel. Na het overlijden van Hans, was het eigenlijk het enige dat er voor mij toe deed. Alles ging in een roes, maar in momenten alleen, kwam mijn boekje tevoorschijn. Nee. Ik schreef niet op de computer, maar gewoon in een dagboekje dat ik voor mijn verjaardag gekregen had. Een schot in de roos.
De computer werd natuurlijk wel regelmatig gebruikt, zeker in het begin. En zo ontdekte ik een site, Bright Elephant geheten, die een programma ontwikkeld heeft, Schrijvend door rouw. Het bestrijkt drie maanden en in die maanden ontvang je schrijfopdrachten, elke twee, drie dagen. De bedoeling is dat je steeds een minuut of twintig schrijft. Ik was meteen enthousiast, schrijven over wat je het meest bezighoudt, vanuit andere perspectieven.
Je hoeft niets in te sturen, alles wat je schrijft, is voor jou alleen. De onderwerpen variëren enorm. Soms heel heftig, bijvoorbeeld, wat was de favoriete muziek van Hans/jullie? Zet die muziek eens op en schrijf erover. Het hoeft geen literatuur te zijn, krassen mag, half afgemaakte zinnen ook. Maar ook Schrijf over waar je aan denkt, wat je onrust bezorgt, wat niet lukt of waar je liever niet aan denkt.
Het is lastig en er valt menig traantje, maar als ik dan zo’n schrijfsessie achter de rug heb, ben ik weer rustig. Soms zijn de opdrachten ook simpel, gewoon, wat was zijn lievelingskledingstuk en hoort er een verhaal bij. Eerlijk gezegd, volg ik de opdrachten niet altijd letterlijk, dat hoeft ook niet. Ik heb dan zaken die me meer bezighouden en dan schrijf ik daar over. Ik ben mijn eigen baas in mijn boekje!
Overigens moet ik bekennen dat echt columns schrijven nog niet lukt. Ik volg het nieuws wel en zo, maar ben te snel afgeleid om er echt iets mee te doen. De spanningsboog is kort. Ik ben nog te ongedurig. Mijn belangrijkste bezigheden op dit moment zijn: opruimen, van alles, het huis gezellig maken, de tuin, wandelen met Xeno, Mah Jong, mijn dagelijkse kaartspelletje op de computer en Wordfeud. En o ja, sinds deze week heb ik er een ontzettend verslavende hobby bij! Puzzelen! Met puzzelstukjes hè, cryptogrammen deed ik al. Dat puzzelen is echt vreselijk. Ben je één keer begonnen, dan ligt dat ding de hele dag op tafel te lonken, toe nou joh, je kunt het wel! Ik heb mezelf een map cadeau gedaan, waarin ik zo’n half afgemaakte puzzel kan opbergen, zonder dat de boel uit elkaar valt. Dan zie ik hem niet steeds, dat helpt vast!
Tot slot, recensies heb ik ook nog niet , wel een paar leestips:
Luister van Sacha Bronwasser, een heel fascinerend boek, geschreven vanuit diverse perspectieven en het wisselt ook qua tijd en plaats. Van Amsterdam naar Parijs in de tachtiger jaren en de hippietijd hier, naar 2015, verteld door een Nederlandse au pair van nauwelijks twintig, een Franse vader van twee kinderen en een volwassen vrouw in het centrum van de hippie scene.
Phoenix en Kalle van Bert Wagendorp de eerste twee delen van zijn trilogie over de geschiedenis van Amerika, vanaf halverwege de 19e eeuw. Vanuit de Achterhoek emigreerden straatarme gezinnen naar dat land van hoop. Hoofdpersonen in het eerste boek, een jongen van tien, Abel genaamd en zijn vriend Kalle. Abel verliest zijn familie al tijdens de reis en Kalles familie overleeft. Abel wordt journalist en Kalle fotograaf. Een bijzondere manier om over het Amerika van die tijd te schrijven. Historisch klopt het helemaal, Bert Wagendorp deed zorgvuldig onderzoek. En toch een roman, prachtig, ik heb het in één adem uitgelezen. Het tweede deel, Kalle, beschrijft de burgeroorlog in Amerika. Onvergetelijke boeken, ik kijk nu al uit naar het derde deel!
Miriam Vaz Dias, (ik mis mijn corrector Hans!)
Recente reacties