Xeno is al weer ruim een jaar bij ons en wat hebben we een plezier van onze inmiddels zesjarige Roemeen. We hadden het niet beter kunnen treffen. Met zijn rustige karakter past hij helemaal in ons inmiddels toch wat bejaarde huishouden. Geen blaffer, niet ongeduldig wanneer het even wat langer duurt voor hij mee uit mag. Terwijl we toch ernstig vermoeden dat hij klok kan kijken! Hoe kan het anders dat hij stipt om kwart over vier naast mij komt zitten en net zo lang naar me blijft staren tot ik opsta om voor zijn eten te zorgen.
Toch gaat er ook wel eens iets mis en dat is dan niet zijn schuld natuurlijk. Een hond moet ’s avonds ook uit en dan is het donker en als er dan een tegel verkeerd ligt….. Dan struikelt niet Xeno daarover, maar ik natuurlijk wel. Gevolg? Ik kom enigszins strompelend thuis. Au, au zere voet! Zal morgen wel over zijn, zeggen we tegen elkaar. Maar dat blijkt niet het geval. De volgende dag kan ik alleen nog maar op de bal van mijn voet steunen, dus toch maar even naar de huisarts. Jammer, want we hebben net bezoek vandaag en, dat geloof je niet, iemand die komt praten over een traplift!
Om een lang verhaal kort te maken, om vier uur ben ik in het ziekenhuis en om kwart voor zeven word ik naar de gipskamer gebracht. Pootje wordt ingepakt, de eerste week niet lopen, daarna mag ik terugkomen voor loopgips. Ik knik of ik er alles van weet, maar in werkelijkheid is het voor het eerst van mijn leven dat ik met gips te maken krijg. Ik reageer dan ook verbijsterd als de gipsdame me vertelt dat ik toch echt niet met de auto naar huis mag. Al heb ik een automaat en gebruik ik mijn linkerbeen helemaal niet. Ik ben simpelweg niet verzekerd als er iets zou gebeuren. Goed, de auto blijft staan en Hans haalt mij op.
Vanaf dat moment wordt de wereld ineens heel klein. Alle wereldproblemen moeten even wachten, ik ben alleen nog maar bezig met die stomme krukken, hoe ik boven moet komen, als ik maar op één been mag staan en nog zo wat andere veel grotere zorgen. Maar het komt allemaal goed, mede dankzij allerlei lieve vrienden en buren. Er wordt ineens voor ons gekookt, Hans doet ook van alles wat anders door mij gedaan wordt. Albert Heijn brengt de boodschappen en ik kom zittend de trap op. (Die traplift komt over een paar weken pas.)
Xeno mag na een paar dagen in het hondenpension naar vrienden, die heel goed voor hem zorgen en als na een week het loopgips een feit is, komt hij weer thuis. We hebben hem ongelofelijk gemist, dat wel. Samen met Hans maak ik achter de rollator kleine wandelingetjes met hem. Heerlijk! En onze vriendin Janke neemt hem regelmatig mee voor een grote wandeling.
Nog veertien dagen en dan gaat het gips er af. Ik kan er enorm naar uitkijken. Maar klagen doe ik niet, er kan al weer zo veel. Ik kook weer, hang zelfs de was op, ben al weer naar de schildercursus geweest (zie hierboven het resultaat) en mijn wandelingetjes worden iets langer. Inmiddels lukt dat ook met een wandelstok, al moet Xeno daar niet veel van hebben.
Morgen komt de traplift en ik beloof dat ik me een volgende keer weer met echte problemen in de wereld zal bezighouden, want die zijn er helaas nog genoeg!
Miriam Vaz Dias
titel van mijn schilderij: Vincents nachtmerrie
Recente reacties