Vorige week noemde ik hem al even, Wouter, de zoon van Hans, hij was een poosje in Nederland. De tijd zat erop en gisteren brachten we hem naar Schiphol. Voorzien van twee Pfizer-vaccinaties en een negatieve PCR-test. Dat leek voldoende. Dinsdag getest, woensdag de uitslag en donderdag vliegen. Klinkt allemaal heel degelijk. Tenminste, voor ons, Nederlanders. Als iedereen zo goed voorbereid op reis zo gaan…
Ja dat had je gedacht, in Japan hebben ze daar heel andere ideeën over. Vanmorgen kwam er een WhatsApp je: “ik mag er niet in! Het certificaat dat ik gedownload heb, bevat weliswaar mijn BSN, maar niet het nummer van mijn paspoort. Verder staat er wel dat er een PCR-test gedaan is, maar hoe die swab ging, staat er niet bij en dat willen ze toch echt weten. En de ambtenaar op het vliegveld neemt er geen genoegen mee als hem uitgelegd wordt, dat elke PCR in Nederland zowel een keel- als een neus-swab omvat. En waar is het officiële formulier waar alles op staat?
Wouter is niet blij, daar zit hij op Narita-Airport en hij kan niet voor- of achteruit. Hij mag dan officieel inwoner van het land zijn, dan is hij ineens Nederlander die maar moet aantonen dat hij geheel veilig het land binnen wil. Ik ben op dat moment bij het tuincentrum, niet vermoedend dat er iets niet klopt. Hans belt me en ik ga spoorslags naar huis om contact op te nemen met de GGD. Want je zult daar maar zitten op het vliegveld, met zicht op Japan en er dan niet in mogen! Wouter mailt naar de GGD, maar er zijn er velen voor hem en dus blijft een antwoord uit. Hij zal niet de enige zijn, maar het is zijn enige optie. Bellen kan niet als je doof bent.
Ik rij naar de prik/testlocatie en leg uit wat het probleem is. Tja, ze maken veel mee daar, maar dit zijn ze nog niet eerder tegengekomen. Ik moet maar eens kijken op Wijsopreis.nl. Ik naar huis. Bel eerst maar eens met de GGD, na diverse keuzemenu’s krijg ik een heel aardige mevrouw aan de lijn, die me echter niet verder kan helpen. Als ik opper dat ik dan de Japanse ambassade maar eens zal vragen, is ze meteen enthousiast. Goed idee, lukt het niet, dan zal zij haar leidinggevende vragen, vroeger heette zo iemand gewoon chef trouwens.
Bij de Japanse ambassade spreken ze alleen Engels en Japans, dan maar Engels, dat lijkt me veiliger. Helaas kunnen ook zij niets voor me doen. Ik vraag of zij niet even in het Japans kunnen uitleggen dat elke PCR bij ons zowel een neus- als een keel-swab omvat. Maar helaas, dát kunnen ze niet. Ik krijg wel drie testlocaties van de Japanse mevrouw, maar die zijn in Tokio en daar mag hij niet heen! Wouter wordt wat ongeduldig, is het wachten meer dan zat. Inmiddels is hij bijna vierentwintig uur onderweg. Zelfs als je businessclass reist, is dat lang.” Maar ja, we doen ons best nietwaar! Terug naar de GGD, de “leidinggevende” blijkt in gesprek en niet beschikbaar dus.
Ik besluit zelf nog maar eens op de Wijsopreis-site te neuzen. Ik ontdek een Japans formulier met een Engelse vertaling. Waarschijnlijk is dat wat ze willen. Ik print het uit en ga opnieuw naar de testlocatie. En o, wat ben ik blij met onze onvolprezen GGD! De coördinator van de dag begrijpt mij helemaal, zijn vader werkte ook ooit in Japan, hij weet hoe precies ze daar zijn. Dan komen de engelen van de GGD opdraven, de dames die aangesteld zijn voor “troubleshooting”. Ze hebben dit ook nog nooit bij de hand gehad, maar “u gaat hier niet weg voor we dit opgelost hebben”.
Wat volgt is het zoeken van een stempel, Japanners zijn daar gek op, heb ik eerder ervaren, iemand die het Japanse formulier kan invullen en verzending in Pdf-formaat. Oké, er ontbreken eerst nog een datum en het tijdstip van testen, maar als dat ook is opgelost door de inventieve troubleshooter, die ook maar even haar handtekening onder het ingevulde formulier zet, kan Wouter Japan weer binnen. Dat wil zeggen, niet helemaal, want ondanks de nu goedgekeurde PCR-test, moet hij nog wel even drie dagen in quarantaine in een hotel. Naar huis kan hij nog niet!
Wie zei hier dat Nederlandse ambtenaren moeilijk konden doen?
Miriam
Recente reacties