De verkiezingen zijn achter de rug, met alle gevolgen van dien. Ik heb mij niet uitgesproken in columns, anderen deden dat in groten getale. Vaak was ik het ook van plan, maar veel nieuws kon ik er niet aan toevoegen. Nu toch even wat gedachten op een rij.
Voor mijn trouwe lezers, ik heb strategisch gestemd en het zal je niet verbazen dat dat strategisch links was. Om precies te zijn, PvdA/GroenLinks. Als ik mijn hart gevolgd had, dat was het Rob Jetten geworden van D66. Ik vond hem een uitstekend minister in het vorige kabinet en een helder, fatsoenlijk en toch scherp debater in alle debatten die ik gezien heb. Maar mijn eerste doel was uiteraard dat links zou winnen. Het heeft niet zo mogen zijn. Al zijn ze toch wel tweede geworden voor de VVD! De beslissing om samen de verkiezingen in te gaan was goed. De keus voor Frans Timmermans, die het zo goed deed in de Provinciale Statenverkiezingen, daar kun je over van mening verschillen. In de debatten was hij misschien wat té zachtmoedig, te veel verbinder. Zijn beste toespraak was die op de uitslagenavond, waarin hij benadrukte dat we er allemaal mogen zijn en mogen meetellen. Had hij dat maar vaker gedaan.
Hoe het zo ver heeft kunnen komen dat Wilders met 37 zetels gewonnen heeft, ik heb daar geen eenduidig antwoord op. Al zijn er wel een paar aspecten die volgens mij een belangrijke rol hebben gespeeld. Om te beginnen de social media. Ik kan me niet aan het gevoel onttrekken dat die korte tweets of hoe die nu ook heten, X’s of zo, veel invloed hebben. Twee regels lezen en hup weer naar wat anders. Een krantenartikel of misschien zelfs een documentaire bekijken, dat vraagt te veel in onze zapcultuur.
Ik ben er ook van overtuigd dat we de rol van Trump in de gedachtewereld van kiezers, niet alleen in Nederland, maar haast wereldwijd, niet moeten onderschatten.
Tegen mijn gewoonte in, heb ik de laatste tijd ook nogal eens “tafelprogramma’s” gevolgd, al of niet deskundigen aan een praattafel van divers signatuur. Dat helpt ook niet. Er wordt door elkaar geroepen en je komt toch wel erg vaak dezelfde koppen tegen. Die programma’s zijn uitwisselbaar.
De rol van Yesilgöz en de VVD moeten we ook niet uitvlakken. Men dacht in haar partij slim te zijn en immigratie, (lees in dit geval asielzoekers) als thema voor de verkiezingen te maken. Dat was buiten de waard, of Wilders, gerekend. Want omdat het steeds over asielzoekers ging, dachten veel rechtse stemmers, dat kunnen we beter Wilders kiezen! En naast die verkeerde keus van de VVD, komt ook nog dat mevrouw Yesilgöz alle kritiek op de Rutte-jaren wegschoof, ‘ik wil vooruit kijken”, ja dat geloof ik best, terugkijken op de Rutte-periode maakt niemand blij.
Dor de mogelijkheid om de hele dag door nieuws tot je te nemen, worden langere artikelen in de krant nogal eens overgeslagen. Ik maak me daar ook schuldig aan, columns, meningen zijn vaak interessanter dan de artikelen die vertellen wat ik al gehoord had op de radio. Het is onverstandig, maar waar. Het risico dat je niet uit je bubbel komt, zoals dat dan genoemd wordt, is levensgroot aanwezig. Interessanter is het ook de ander te horen. De tegenpartij, zeg maar. Maar hoe doe je dat? Het moet mogelijk zijn om met mensen te praten die op de PVV gestemd hebben, 24% van de kiezers deed dat immers. De Telegraaf gaan lezen, dat gaat me toch te ver. Daarover tot slot nog even het volgende.
Vanmorgen las ik een interessant Volkskrant-commentaar van Michael Persson. Het ging over de kritiek die de PVV altijd heeft op de schrijvende pers en de NPO. De laatste moet volgens Wilders zelfs opgeheven worden. In zijn woorden, journalisten, tuig van de richel. Ik laat alle commentaar op de social media graag achterwege, de honden lusten er geen brood van. Maar Wilders maakt wel één uitzondering, journalisten, bah! Maar Telegraafcolumnist Ronald Plasterk, hij mag verkenner worden! We wachten af, De PVV is de grootste geworden en de wetten van de democratie vereisen dat die de eerste kans krijgt.
Miriam Vaz Dias
Recente reacties