Het hebben en onderhouden van een website heeft verrassende kanten. Al enige keren eerder werd ik benaderd door mensen die belangstelling hadden. Volslagen vreemden, die meestal geïnteresseerd waren in de verhalen over de oorlog. Bij het googelen komt men dan kennelijk ook bij mij terecht. Dat gebeurde ook weer enige tijd geleden. De naam Vaz Dias is natuurlijk niet algemeen en het is dan ook niet verbazingwekkend dat een meneer uit Utrecht bij mij terecht kwam. Deze meneer, Victor Frederik, is bezig een boek te schrijven over de ‘Joodsche School’ in Utrecht, die bestond gedurende de oorlog.
Mijn broer Isra en mijn zus Betty zaten op die school, aangezien het voor hen niet langer was toegestaan om onderwijs te volgen in Maarn, waar zij toen woonden. Ik kreeg een foto gestuurd waar Betty opstond en, naar later bleek, ook nog een nichtje, Freddy Noach. En als klap op de vuurpijl ook nog Ies Creveld, met wie Betty een jaar of vijftien later zou trouwen. Genoeg stof tot praten dus. Victor en ik hadden een levendige conversatie via de mail.
Voor mijn trouwe lezers is het geen nieuws dat mijn broer na de oorlog het boekje Flitsen schreef, waaruit ik enige verhalen gebruikte op mijn website . Dat boekje kwam nu alweer van pas. Het is een kostbaar bezit geworden en het lijkt wel of die waarde alleen nog maar toeneemt. Het is alleen jammer dat Betty noch Isra dit kan meemaken. Maar goed, ik doe voor hen het woord.
Freddy Noach is een (bijna) heel nieuw hoofdstuk in mijn familiegeschiedenis. Zij emigreerde na de oorlog met haar moeder naar Canada , haar vader die een broer van mijn moeder was, was toen al overleden. Het enige wat ik van haar wist was, dat ik een nichtje had in Canada, heel ver weg dus, met blonde vlechten die vast heel goed Engels sprak. Die vlechten zag ik op een van de weinige foto’s die mijn moeder nog had. Het klonk voor mij als kind heel interessant, maar verder kwam het niet. Tot vorige maand dus! Dankzij Victor vond ik een adres van haar dochter en wist ik contact te krijgen. Daarna gebeurde er van alles. Freddy’s dochter Sharon kon mij vertellen dat Freddy, inmiddels 86, nog leefde en in goede gezondheid verkeerde. Voor Freddy was het heel verrassend allemaal, want ze wist helemaal niet dat ze nog familie in Nederland had.
Ik bracht mijn enige nog levende zus Liesje op de hoogte en zo gebeurde het dat wij op een zondagmiddag in december ineens zaten te Zoomen met familie in Canada. Familie die we nog nooit gesproken hadden via een internetprogramma dat we nog nooit gebruikt hadden. Het was leuk, Freddy spreekt nog steeds goed Nederlands en met haar dochters ging de conversatie in het Engels. Er werd zelfs gesproken over wederzijdse bezoeken na Corona. Of het ervan komt weten we niet, maar het was wel heel bijzonder.
En dan tot slot werd er ook nog een raadsel opgelost. Lea, mijn dochter, is gezegend met prachtige krullen. Jaren lang hebben we ons afgevraagd welke genen dat waren. Zonder een oplossing te vinden. Nu kreeg ik een foto van Freddy’s dochters, zeven in getal en laten daar nou heel veel gekrulde hoofden bij zijn. Weten we dat ook weer…
Miriam Vaz Dias
Bij de foto: Helemaal rechts achter: Betty. Rechts vooraan: Freddy
Recente reacties