Het nieuwe jaar is weer begonnen! Nee, ik ben niet in de war en ik heb het ook niet over een obscuur landje ergens aan de andere kant van de wereld waar ze een eigen jaartelling hebben. Als je eenendertig jaar in het onderwijs hebt gezeten, slijt dat gevoel nooit helemaal.
Er zijn ook overeenkomsten met een nieuw kalenderjaar, je hebt allerlei plannen en neemt je voor om alles nog veel beter te doen. Toetsen binnen een week nakijken, tijd nemen voor een praatje met de leerlingen. Dat soort dingen. Vandaag begon voor mij dus een beetje het nieuwe jaar.
Je zult het niet geloven maar voor het eerst in mijn leven heb ik meegedaan met de ochtendgymnastiek! Dat heet allang niet meer zo, het heet nu Nederland in Beweging, klinkt net iets minder oubollig, maar dat je nou kunt zeggen, daar trek ik jong Nederland mee over de streep of op het matje? Dat nou ook weer niet. Omroep Max maakt het al niet vlotter, als inmiddels 75-jarige vind ik, dat ik dat mag zeggen.
Maar goed daar gaan we dan, of liever gezegd daar ga ik, ik wil niemand verplichten om mee te doen. Omdat ik vroeg wakker ben, moet ik kiezen voor een herhaling van een eerder uitgezonden programma. Ik denk niet dat dat wat uitmaakt trouwens, dat weet toch niemand. Het duurt maar een kwartiertje dus dat is te doen. Ik heb wel kans gezien om bij één oefening almaar op het verkeerde been te staan én de armoefeningen te doen zonder gewichtjes, wat het doen ervan stiekem wel erg licht maakte. Volgens mij kan ik daar morgen wel gevulde waterflesjes voor nemen, eerst maar eens volhouden, als me dat lukt, koop ik wel een paar van die dingen.
Als ik dan aangekleed ben, is mijn eerste taak Xeno uitlaten. In de vakantietijd was dat onvoorstelbaar saai, elke ochtend leek wel zondagochtend. Geen mens kwam je tegen, (bijna) geen hond zelfs. Nu is dat weer anders. Leeuwarden is weer vroeg op, ouders brengen hun kinderen naar school en ja hoor, de enige vijand die Xeno heeft in de wereld, is er ook weer. Een leuke, bruine Fryske wetterhûn. Hij blafte mogelijk nog bozer tegen hem dan anders. Niet dat Xeno daar last van heeft, die gunt hem geen blik waardig. Zijn baas wel, hij en ik steken altijd op afstand even een hand op. Wíj hebben geen ruzie. Ook ouders en kinderen groeten me onderweg, is toch leuk hoor, zeker als je alleen bent, merk ik nu. Minstens vijf keer heeft iemand mij een goede dag toegewenst. Aardig hè!
De politiek is al weer een poosje wakker, maar dat maakt het leven niet eenvoudiger. Al een paar weken loop ik te denken over die ene vlijmscherpe column die ik zou willen schrijven. Hij komt niet uit mijn vingers. Ik vind het sowieso lastig om weer op gang te komen met schrijven, maar dat daargelaten. De vrouwen en mannen in Den Haag en omstreken maken het er niet gemakkelijker op. Ze roepen wel, maar ja verkiezingsprogramma’s moeten nog gemaakt, en misschien ook bedacht, worden. Wie er op de kieslijsten komen weten we ook nog niet en het kabinet? Ik weet dat Wopke weg is, treur ik niet om, maar wat dat voor aardverschuiving teweeg brengt, geschuif met functies en mensen en dat in een demissionaire regeringsploeg, ik wil het eigenlijk niet eens weten.
Ondertussen komen er wel enquêtes langs van 1Vandaag, die ik normaal redelijk trefzeker kan invullen, maar nu? Alleen al de vraag op welke partij/persoon ik zou willen stemmen, brengt bij mij het schaamrood op de kaken. Ik weet het echt nog niet! Ik lees verder in de kranten en kijk naar het nieuws. Ik beloof dat ik, zodra ik de zaak een beetje duidelijk heb, erop terugkom. Voor nu, ik gym, ik wandel en doe nog wat andere dingen en daarbij denk ik na, echt waar!
Miriam Vaz Dias
Recente reacties