Morgen is er weer een persconferentie. Anderhalf jaar geleden zou je dan gevraagd hebben: ’Wat voor persconferentie?’ Maar vandaag de dag is dat geen vraag meer. Er is eigenlijk nog maar één persconferentie die er echt toe doet en dat is die van Mark en Hugo. Je zou er bijna aan verslaafd raken. Wat wel nieuws is trouwens, is dat er versoepelingen aankomen. Eindelijk positief nieuws dus. Het al afgezaagde lichtje aan het eind van de tunnel, komt in zicht. Het aantal gevaccineerden neemt toe, het aantal besmettingen wordt minder. Dat is wat we willen toch?
Tijd voor wat bespiegelingen wat mij betreft. Het was veel kommer en kwel. We zaten veel thuis, alleen of met z’n tweeën. Geen etentjes buitenshuis, geen theaterbezoek, geen museum, geen feestjes, nou ja kortom, er kon meer niet dan wel. En dan hebben we het over de gezonde mens. Degenen die getroffen werden door het virus, hadden het nog veel zwaarder. Koorts, benauwdheid, hoesten. En dan praat ik nog niet over de nasleep. Die is er nog steeds voor velen.
Als je het zo bekijkt, heb ik niet te klagen gehad. Corona is aan mij voorbijgegaan en aan Hans ook gelukkig. Hij heeft zijn twee prikken al gehad, ik mag donderdag voor de tweede keer. Toch was het voor veel mensen een moeilijke tijd. Voor ouderen én jongeren, voor alleenstaanden en gezinnen met kinderen. Maar ook voor veel beroepsgroepen was en is het afzien. En echt niet alleen voor de Horeca. Je zult maar werkzaam zijn in de kunstsector. Daar ligt alles stil! Geen concerten voor de violist, maar ook geen vioolles geven. Geen festivals en dus ook niets te doen voor decorbouwers, mensen die het licht verzorgen, enzovoort.
Maar nu de andere kant, ik wil toch ook eens kijken of er wat positieve kanten te vinden zijn. Laat ik groot beginnen, het milieu. We hebben vast minder troep uitgestoten dan andere jaren. Er zijn volgens een of andere verzekeringsmaatschappij ook minder verkeersongelukken geweest. Het is geloof ik die maatschappij voor hoger opgeleiden, pfff! Daar wil je toch niet verzekerd zijn! Maar ze geven wel geld terug, zeggen ze. Vanwege die ongelukken dan, die niet gebeurd zijn. Oké, goed bedoeld in elk geval. Dan zou het wel eens zo kunnen zijn, dat er meer gelezen is. Boeken bedoel ik en dat hoop ik ook!
Zelf hoef ik niet terug naar die drie zoenen, dat is wat mij betreft een voordeel! Ik wil best een hug, zo’n omhelzing met de hoofden langs elkaar, maar wel de armen om elkaar heen. Dat voelt warm en je doet dat ook niet met iedereen. Die drie zoenen begonnen behoorlijk uit de hand te lopen, weet je nog? Mensen die je niet vaak zag, maar waar je ook niet ‘omheen kon’. Nee, ik was er niet voor. Doe mij maar zo’n hug.
Het koken werd ook anders. Ik weet wel, er werd ook veel thuisbezorgd, maar toch, er was ook aandacht voor het eten. Het boodschappen doen ging gerichter en als je maar een of twee keer in de week naar de supermarkt kan, koop je toch minder onnodige zaken. En dan heb ik het nog niet eens over de Action of de Hema. O, en geen kleding kopen, een heel jaar lang, alleen het hoognodige misschien via internet. Het kan dus. Mijn kleding is niet versleten, ik loop niet in vodden rond. Ik wil wel weer eens iets nieuws, maar noodzakelijk is het toch niet echt. Lesje geleerd!
Nog één punt, misschien niet van levensbelang voor de meesten, maar ik vond het wel heel belangrijk. We weten nu allemaal dat gebarentaal nodig is en dat je best kunt luisteren naar Mark Rutte terwijl naast hem iemand hetzelfde in gebaren uitlegt. Dat houden we erin, vind ik.
En tot slot, laten we niet vergeten dat er nog heel veel mensen op deze wereld rondlopen die nog niet eens zicht hebben op een vaccin, in landen waar de zorg nog niet de helft is van wat wij zo gewoon zijn gaan vinden. Laten we hen vooral niet vergeten en als welvarende Europeanen ruimhartig zijn en ons ook voor hen verantwoordelijk voelen.
Miriam Vaz Dias
Recente reacties